Τα πράγματα είναι απλά. Στη σημερινή Ευρώπη υπάρχουν αυτοί που την αγαπούν και αυτοί που δεν την αγαπούν. Τα νέα δεδομένα σχετικά με τις μετεκλογικές ισορροπίες οδηγούν γρήγορα κάποιους σε μια κατηγοριοποίηση σύμφωνα με την οποία φιλο-ευρωπαϊκά και αντι-ευρωπαϊκά κόμματα θα κατακλύσουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Ε.Κ.), με τη δεύτερη κατηγορία να συμπεριλαμβάνει πολλούς νέους παίκτες με «κόμματα αντι-Ε.Ε. στα αριστερά και στα δεξιά» του πολιτικού φάσματος.
Αραγε αυτά τα λεγόμενα «κόμματα αντι-Ε.Ε.» είναι όλα τόσο ίδια μεταξύ τους για να μπαίνουν κάτω από την ακαθόριστα επικίνδυνη λεκτική ομπρέλα του λαϊκισμού, ευρωσκεπτικισμού και αντι-ομοσπονδισμού; Σίγουρα όχι. Θα κάνουν την είσοδό τους ή θα αυξήσουν τη δύναμή τους -με περίπου 150 ευρωβουλευτές συνολικά- κόμματα ακροδεξιά με ναζιστικές ή φασιστικές αναφορές, κόμματα εθνοσυντηρητικά με αναφορές στον οικονομικό προστατευτισμό, στον φιλελεύθερο συντηρητισμό ή με ελευθεριακές αναφορές, κόμματα σοσιαλιστικά, ευρωκομμουνιστικά με αναφορές στην οικολογία, στον αριστερό ρεπουμπλικανισμό, στον οικονομικό αντι-φιλελευθερισμό κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότι κάποια κόμματα τάσσονται υπέρ μιας χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής, άλλα είναι αντίθετα στις μεγάλες επιχειρήσεις και στα χρηματοοικονομικά συμφέροντα, άλλα είναι αντίθετα στο ευρώ (αλλά όχι πάντα και στην Ε.Ε.) ή/και την εμβάθυνση της ΟΝΕ, άλλα κόμματα είναι αντίθετα στο ελεύθερο εμπόριο ή υπέρ μιας νέας περιοριστικής πολιτικής στην ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων. Η διπολική αυτή λογική υπερ-αντί Ε.Ε. θολώνει τις γραμμές σε ιδεολογικό επίπεδο και μας εισάγει όλους τεχνητά σε ένα κλίμα απο-ιδεολογικοποίησης, οδηγώντας στη λιτή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει Δεξιά – Αριστερά στην ευρωπαϊκή πολιτική σφαίρα.
Κινούμαστε πλέον σ' ένα μετασυναινετικό πλαίσιο ή σ' ένα πλαίσιο περιορισμένης συναίνεσης, όπου συγκεκριμένοι παίκτες, τα mainstream πολιτικά κόμματα, τάσσονται μαζί -ενώ ιδεολογικά και στρατηγικά δεν θα έπρεπε- αφήνοντας να εννοηθεί ότι μια σειρά νέων παικτών διαμορφώνει έναν νέο χώρο αυτόν της απο-συναίνεσης απέναντι στο status quo. Το μετεκλογικό τοπίο στο ΕΚ είναι πολύ πιθανό να είναι μια μεγαλογραφία της γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής: μια μεγάλη συμμαχία των mainstream πολιτικών ομάδων ως τείχος απέναντι σε όλους τους άλλους.
Δεν χρειάζεται ενδελεχής έρευνα για να διαπιστώσει κανείς ότι η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά και ταυτίζεται περισσότερο ή λιγότερο με την ευρωπαϊκή Δεξιά όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Αυτή η ιδεολογική σύγκλιση των mainstream κομμάτων για λόγους στρατηγικής επιβίωσης δεν σημαίνει όμως και το τέλος των ιδεολογιών, τουναντίον. Ο τρόπος που η Ε.Ε. διαχειρίζεται την κρίση δείχνει περίτρανα ότι η Ε.Ε. εξασφαλίζει πρωτίστως το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι την οικονομία.
Αραγε η βιαστική έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, πέρα από την πρώτη ανάγνωση του γεγονότος ως σημείο νέας εκκίνησης για την ελληνική οικονομία, τι άλλο μπορεί να σημαίνει; Οι ξένοι σοβαροί αναλυτές σημειώνουν ότι αυτή η κίνηση απευθύνεται στους ίδιους τους Ελληνες και μόνο, μια και η Ελλάδα παραμένει μια χώρα χωρίς καμία παραγωγική εξειδίκευση, έχοντας χάσει το 1/4 της παραγωγικής της δύναμης (το 1/3 της βιομηχανικής παραγωγής) και ζώντας σε ρυθμούς ανεξέλεγκτης ανεργίας. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν είχε ανάγκη επιπλέον επείγουσας χρηματοδότησης. Μέχρι το 2015 οι Ευρωπαίοι πιστωτές και το ΔΝΤ καλύπτουν τις ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας με βάση τα συμφωνηθέντα. Ομως γνωστά hedge funds εξέφρασαν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ασθενέστερες χώρες της ευρωζώνης. Το να αγοράζεις χαλασμένο χρέος τώρα μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα κερδοφόρο για τους ριψοκίνδυνους επενδυτές που μπήκαν στον πειρασμό δεδομένων των προυποθέσεων δανεισμού. Η ελληνική «επιστροφή» έγινε στη βάση προσχεδιασμένων κινήσεων που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και μόνο με στοχευμένες συναντήσεις με πελάτες εκτός Ευρώπης. Πριν, το νόμισμα προσαρμοζόταν στην πραγματική οικονομία, τώρα η οικονομία προσαρμόζεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν μέχρι τώρα ένας χώρος αναπαραγωγής των εθνικών συμφερόντων, η κρίση μάς θυμίζει περίτρανα ότι είναι επείγουσας σημασίας να μετατραπεί σ' έναν χώρο όπου μπορούν να αναπτυχθούν ιδεολογικές συγκρούσεις.
Η δραματοποίηση της γαλλικής κατάστασης, παρόλο που η Γαλλία βρίσκεται στον μέσο όρο σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όσον αφορά τις δημοσιονομικές επιδόσεις της, είναι επίσης αξιοσημείωτη. Ο Μ. Βαλς, αν και ανήκει στη δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, διεμήνυσε στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ως πρωθυπουργού, ότι το θέμα του ελλείματος της χώρας είναι ευρωπαϊκή υπόθεση και κατονόμασε ως συνυπεύθυνη την ΕΚΤ. Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο θέμα θα αποτελέσει αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης με τις Βρυξέλλες. Η Γαλλία φυσικά επιλέγει να διαπραγματευτεί και να διαρρήξει, όσο αυτό είναι δυνατόν για την ίδια και μόνο, το δόγμα της συσταλτικής δημοσιονομικής πολιτικής μέσω του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά όμως σε σχέση με την περίπτωση όπου το ΕΚ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν εξίσου σημαντικό χώρο διαπραγμάτευσης γιατί εκεί οι συνασπισμοί πολιτικών ομάδων στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών στόχων θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και συμφέροντα αδύναμων κρατών.
Αν για κάποιους στις Βρυξέλλες το διακύβευμα δεν είναι Αριστερά – Δεξιά, αλλά η σχέση μεταξύ Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υπάρχουν δύο επιχειρήματα που θα πρέπει να τους βάζουν σε σκέψη: Το πρώτο είναι ότι η μακροχρόνια μελέτη των θεσμών αυτών έδειξε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ενοποίησης, όσο ενισχυόταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τόσο ενισχυόταν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το δεύτερο είναι ότι η πολιτική ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης προφανώς και έχει παίξει ρόλο στη ανάπτυξη των ακροδεξιών τάσεων στην Ευρώπη.
Κινούμαστε πλέον σ' ένα μετασυναινετικό πλαίσιο ή σ' ένα πλαίσιο περιορισμένης συναίνεσης, όπου συγκεκριμένοι παίκτες, τα mainstream πολιτικά κόμματα, τάσσονται μαζί -ενώ ιδεολογικά και στρατηγικά δεν θα έπρεπε- αφήνοντας να εννοηθεί ότι μια σειρά νέων παικτών διαμορφώνει έναν νέο χώρο αυτόν της απο-συναίνεσης απέναντι στο status quo. Το μετεκλογικό τοπίο στο ΕΚ είναι πολύ πιθανό να είναι μια μεγαλογραφία της γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής: μια μεγάλη συμμαχία των mainstream πολιτικών ομάδων ως τείχος απέναντι σε όλους τους άλλους.
Δεν χρειάζεται ενδελεχής έρευνα για να διαπιστώσει κανείς ότι η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά και ταυτίζεται περισσότερο ή λιγότερο με την ευρωπαϊκή Δεξιά όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Αυτή η ιδεολογική σύγκλιση των mainstream κομμάτων για λόγους στρατηγικής επιβίωσης δεν σημαίνει όμως και το τέλος των ιδεολογιών, τουναντίον. Ο τρόπος που η Ε.Ε. διαχειρίζεται την κρίση δείχνει περίτρανα ότι η Ε.Ε. εξασφαλίζει πρωτίστως το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι την οικονομία.
Αραγε η βιαστική έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, πέρα από την πρώτη ανάγνωση του γεγονότος ως σημείο νέας εκκίνησης για την ελληνική οικονομία, τι άλλο μπορεί να σημαίνει; Οι ξένοι σοβαροί αναλυτές σημειώνουν ότι αυτή η κίνηση απευθύνεται στους ίδιους τους Ελληνες και μόνο, μια και η Ελλάδα παραμένει μια χώρα χωρίς καμία παραγωγική εξειδίκευση, έχοντας χάσει το 1/4 της παραγωγικής της δύναμης (το 1/3 της βιομηχανικής παραγωγής) και ζώντας σε ρυθμούς ανεξέλεγκτης ανεργίας. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν είχε ανάγκη επιπλέον επείγουσας χρηματοδότησης. Μέχρι το 2015 οι Ευρωπαίοι πιστωτές και το ΔΝΤ καλύπτουν τις ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας με βάση τα συμφωνηθέντα. Ομως γνωστά hedge funds εξέφρασαν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ασθενέστερες χώρες της ευρωζώνης. Το να αγοράζεις χαλασμένο χρέος τώρα μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα κερδοφόρο για τους ριψοκίνδυνους επενδυτές που μπήκαν στον πειρασμό δεδομένων των προυποθέσεων δανεισμού. Η ελληνική «επιστροφή» έγινε στη βάση προσχεδιασμένων κινήσεων που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και μόνο με στοχευμένες συναντήσεις με πελάτες εκτός Ευρώπης. Πριν, το νόμισμα προσαρμοζόταν στην πραγματική οικονομία, τώρα η οικονομία προσαρμόζεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν μέχρι τώρα ένας χώρος αναπαραγωγής των εθνικών συμφερόντων, η κρίση μάς θυμίζει περίτρανα ότι είναι επείγουσας σημασίας να μετατραπεί σ' έναν χώρο όπου μπορούν να αναπτυχθούν ιδεολογικές συγκρούσεις.
Η δραματοποίηση της γαλλικής κατάστασης, παρόλο που η Γαλλία βρίσκεται στον μέσο όρο σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όσον αφορά τις δημοσιονομικές επιδόσεις της, είναι επίσης αξιοσημείωτη. Ο Μ. Βαλς, αν και ανήκει στη δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, διεμήνυσε στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ως πρωθυπουργού, ότι το θέμα του ελλείματος της χώρας είναι ευρωπαϊκή υπόθεση και κατονόμασε ως συνυπεύθυνη την ΕΚΤ. Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο θέμα θα αποτελέσει αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης με τις Βρυξέλλες. Η Γαλλία φυσικά επιλέγει να διαπραγματευτεί και να διαρρήξει, όσο αυτό είναι δυνατόν για την ίδια και μόνο, το δόγμα της συσταλτικής δημοσιονομικής πολιτικής μέσω του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά όμως σε σχέση με την περίπτωση όπου το ΕΚ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν εξίσου σημαντικό χώρο διαπραγμάτευσης γιατί εκεί οι συνασπισμοί πολιτικών ομάδων στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών στόχων θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και συμφέροντα αδύναμων κρατών.
Αν για κάποιους στις Βρυξέλλες το διακύβευμα δεν είναι Αριστερά – Δεξιά, αλλά η σχέση μεταξύ Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υπάρχουν δύο επιχειρήματα που θα πρέπει να τους βάζουν σε σκέψη: Το πρώτο είναι ότι η μακροχρόνια μελέτη των θεσμών αυτών έδειξε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ενοποίησης, όσο ενισχυόταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τόσο ενισχυόταν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το δεύτερο είναι ότι η πολιτική ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης προφανώς και έχει παίξει ρόλο στη ανάπτυξη των ακροδεξιών τάσεων στην Ευρώπη.
Να όμως που αυτή η άνοδος της ακροδεξιάς εντός του Ε.Κ. μπορεί να γίνει πλέον το νέο βολικό επιχείρημα κατά της πραγματικής πολιτικής αναβάθμισης του Ε.Κ. σε έναν προοδευτικά αυτόνομο (και άρα μακριά από τους υφέρποντες παρακμιακούς τροπισμούς των εθνικών Κοινοβουλίων) κοινοβουλευτικό χώρο ιδεολογικών συγκρούσεων και δράσης.
πηγη:efsyn
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr