Η Μαρία Πρίτσκα γράφει για την απαξίωση των εθνικών επετείων στη σύγχρονη Ελλάδα
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου δημοσιεύονται στον τύπο αποκαρδιωτικές έρευνες για τις ιστορικές γνώσεις των εφήβων μας : "ένας στους δύο μαθητές δε γνωρίζει ποια επέτειο τιμούμε", "τρεις στους τέσσερις δε γνωρίζουν ποιοι ήταν οι εχθροί μας στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο", "δύο στους τρεις συμμετέχουν στην παρέλαση μόνο επειδή ειναι υποχρεωτική η παρουσία". Οι ενήλικες παρακολουθούμε με αποτροπιασμό την κατάντια της νεολαίας και ρίχνουμε το λίθο του αναθέματος στους νέους που είναι καλομαθημένοι και καλοπερασάκηδες και ενδιαφέρονται μόνο για το ίντερνετ και αγνοούν τους αγώνες που έγιναν για να απολαμβάνουν τώρα την ελευθερία τους.
Ναι, λοιπόν, δυστυχώς, οι μαθητές μας είναι σε ένα βαθμό ανιστόρητοι, όχι γιατι δε διαβάζουν για το σχολείο ή δεν επαρκούν οι ώρες διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας, αλλά γιατί δεν έχουν συνολική εποπτεία της ελληνικής ιστορίας. Για 10 χρόνια οι μαθητές διδάσκονται αποσπασματικά επιλεγμένα κεφάλαια της ιστορίας χωρίς να μπορούν να συνδυάσουν χρονικά τα γεγονότα. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική επανάσταση αλλά και πάλι χωρίς να υπάρχει συνοχή καθώς πρέπει να αποκρυφθούν από τους μαθητές οι σκοτεινές πτυχές της ιστορίας μας. Όσο για τα κεφάλαια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, είναι πολύ συνοπτικά και συνήθως εκτός ύλης.
Παράλληλα, δε δίνεται έμφαση στη νεότερη λογοτεχνία ώστε να μπορέσουν μέσα από λογοτεχνικά κείμενα να γνωρίσουν τις συνθήκες ζωής των Ελλήνων την περίοδο του πολέμου. Οι μαθητές δεν έρχονται σε επαφή με τα έργα σπουδαίων μεταπολεμικών πεζογράφων και δεν αντιλαμβάνονται το συμβολισμό των ποιημάτων που αναφέρονται στην περίοδο της Κατοχής.
Έπειτα οι γιορτές που πραγματοποιούνται την παραμονή της επετείου συνήθως περιορίζονται στην πεπατημένη οδό : ποιήματα, τραγούδια, εκφώνηση πανηγυρικού λόγου, αγώνας δρόμου προς στον πεζόδρομο για το καλύτερο τραπέζι.
Φτάνει λοιπόν η μέρα της παρέλασης... Κατηγορούμε τους μαθητές, και κυρίως τις μαθήτριες, ότι δεν τιμούν την επέτειο αλλά βάζουν τα καλά τους, παρελαύνουν προκλητικά για να τις δούμε και δεν αντιλαμβάνονται το συμβολισμό της παρέλασης. Μα κι εμείς που παρακολουθούμε την παρέλαση το ίδιο δεν κάνουμε; Φτιάχνουμε τα μαλλιά μας, βάζουμε τα καινούργια μας ρούχα, βγαίνουμε νωρίς για να πιάσουμε τραπέζι μπροστά μπροστά και το δεκάλεπτο που διαρκεί η παρέλαση σηκωνόμαστε για να δούμε τους επισήμους και τα παιδιά και να σχολιάσουμε...
Την επόμενη φορά που θα κατηγορήσουμε τη νεολαία για την αδιαφορία της απέναντι στους θεσμούς και τις παραδόσεις ας αναρωτηθούμε πρώτα τι παράδειγμα τους δίνουμε ως κοινωνία... Είναι ευθύνη του καθενός μας να ενθαρρύνει τους νέους να ασχοληθούν με όλα αυτά τα ανιαρά για εκείνους θέματα, που εμείς θα τους τα κάνουμε ενδιαφέροντα. Μέσα από ντοκιμαντέρ, μουσική, ταινίες (έστω και με τη Βουγιουκλάκη, τουλάχιστον μαθαίνουμε ότι πολεμούσαμε τους Γερμανούς!), οπτικοακουστικά μέσα που μας παρέχει άφθονα το διαδίκτυο. Χωρίς ακραίους εθνικισμούς και γραφικότητες. Με σεβασμό στο παρελθόν και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον της οικουμενικότητας που δεν πρέπει να ισοπεδώσει αλλά να αναδείξει τον πολιτισμό μας.
Εμείς θα τους δώσουμε το κίνητρο, η συνέχεια είναι δική τους
Μαρία Πρίτσκα για το ialmopia.gr
Πολύ ωραίο άρθρο Μαρία. Την απαξίωση τη φέραμε μόνοι μας. Τη δείχνουμε κάθε μέρα στα παιδιά μας με τη συμπεριφορά μας. Αυτά απλά είναι ο καθρέφτης μας, είναι ανούσιο να κατηγορείς τα παιδιά. Θα έπρεπε να είναι μια μέρα τιμής και θύμησης των θυσιών που έκαναν οι πρόγονοι μας και όχι ένα πανηγύρι. Δυστυχώς από όταν θυμάμαι εμένα μαθητή, το σχολείο δεν πρόσφερε τίποτα παραπάνω σε τέτοια θέματα. Αν ήθελες να μάθεις πραγματική ιστορία για εκείνες τις περιόδους, έπρεπε να ανοίξεις βιβλία άλλα, εκτός των σχολικών. Και φαντάζομαι πως με τα χρόνια μόνο χειρότερη μπορεί να έγινε η κατάσταση στο μάθημα της Ιστορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα το μικρότερο μέρος ευθύνης για την κατάσταση πηγαίνει στους νέους. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει το σχολείο, που πρέπει επιτέλους να εξελιχθεί στον τομέα του εορτασμού των εθνικών επετείων. Δύο είναι τα βασικά που πρέπει να γίνουν:
ΑπάντησηΔιαγραφή(1) Για κάποιο χρόνο πριν από την εθνική εορτή (π.χ. 2-3 εβδομάδες, ή και ένα μήνα πριν) να αρχίσει συστηματική παρενθετική διδασκαλία στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας γύρω από τα γεγονότα που σηματοδοτούν την εορτή. Μπορούν επίσης να ανατεθούν ειδικές μελέτες και εργασίες στους μαθητές με την υποχρέωση αυτοί να τις παραδώσουν σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα μετά τη γιορτή. Η αποστήθιση και η απαγγελία ποιημάτων μπορούν να αντικατασταθούν από κάτι πιο δημιουργικό, όπως ανάλυση του ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου στο οποίο αυτά γράφτηκαν ή αναφέρονται.
(2) Να καταργηθεί η μαθητική παρέλαση και να αφεθεί εκεί όπου ανήκει: στο στρατό. Έτσι κερδίζεται επιπλέον χρόνος για την εκτέλεση εργασιών όπως αυτών στο σημείο 1. Εκτός από τις γνωστές στρατιωτικές παρελάσεις στις μεγαλουπόλεις, μπορούν και οι μικρές επαρχιακές πόλεις να έχουν τις δικές τους στρατιωτικές παρελάσεις. Τόσες μονάδες υπάρχουν που δεν κάνουν τίποτε τις ημέρες εκείνες. Γιατί να μη στείλουν αγήματα για παρέλαση;