Άννα Πούδη: "Η σιωπή δεν είναι λύση, είναι συνενοχή στο έγκλημα του βιασμού"

Προσπαθώ εδώ και μέρες να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, προσπαθώ να καταλάβω πώς φτάσαμε ως εδώ. Πώς έγινε η κοινωνία μας τόσο σάπια που ζέχνει απ’ όπου κι αν την πιάσεις; Ή μήπως ήταν πάντα τόσο σακατεμένη, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να το αντιληφθούμε τόσο έντονα, μετά τη σωρεία των τελευταίων περιστατικών γυναικοκτονιών;

Το κερασάκι στην τούρτα, όμως, ήταν ο βιασμός μιας 24χρονης κοπέλας, στη Θεσσαλονίκη, την οποία νάρκωσαν και μετά ασέλγησαν πάνω της, ενώ εκείνη δεν είχε τις αισθήσεις της... Έκλαψα, πόνεσα, όταν το διάβασα και πολύ περισσότερο πόνεσα όταν είδα τη συνέντευξή της όπου, με μεγάλη γενναιότητα ψυχής, ήθος και αξιοπρέπεια, βγήκε να μιλήσει για όσα βίωσε θέλοντας να μεταδώσει ένα ηχηρό μήνυμα κατά των περιστατικών βιασμού και, παράλληλα, να δώσει το έναυσμα και σε άλλες γυναίκες, που βίωσαν κάτι αντίστοιχο, να πατάξουν τον φόβο τους και να βγούνε κι εκείνες να μιλήσουν ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη… 

 

Δυστυχώς, όμως, παρά το κύμα αλληλεγγύης προς την κοπέλα από πολλούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, υπήρξε και μια μερίδα που συνεχίζει να αμφισβητεί τα όσα περιέγραψε. Και διαβάζω σχόλια του τύπου: «τώρα εμένα γιατί κάτι δεν μου κολλάει;», «τα ήθελε και τα έπαθε», «τι γύρευε εκεί τέτοια ώρα σε τέτοιο μαγαζί;», «τελικά, θυμόταν ή δε θυμόταν; Μας μπέρδεψε». Γυναίκες οι περισσότερες που τα γράφουν αυτά, δυστυχώς… Και, κάπου εκεί, σκοτεινιάζουν όλα γύρω σου. 

 

Κλείνεις τα μάτια απογοητευμένος και σκέφτεσαι: «μα, πάνε καλά; Πόσο θράσος μπορεί να έχει τελικά ένας άνθρωπος»; Πραγματικά, όσοι σχολιάζουν κατ΄αυτόν τον τρόπο σκέφτονται πριν ξεστομίσουν ή γράψουν κάτι, ή απλώς το πετάνε χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες που θα έχει στην ψυχολογία μιας γυναίκας που έχει περάσει κάτι αντίστοιχο και της ξυπνάει μνήμες από την περίοδο εκείνη όπου προσπαθούσε να πείσει τους γύρω της ότι δεν προκάλεσε τον βιαστή της. Δεν ντύθηκε προκλητικά, δεν έκανε καμία κίνηση, απλώς της ρίχτηκε, την άγγιξε, την πέταξε σε ένα κρεβάτι και από εκεί και πέρα έσβησαν όλα… 

 

Ναι, λέει αλήθεια. Είτε είναι μάνα σου είτε αδερφή σου, φίλη σου, κόρη σου, γνωστή σου… Έχει ανάγκη να την πιστέψεις, να την αγκαλιάσεις να τη βοηθήσεις να δικαιωθεί. Πονάει σωματικά και ψυχικά και δεν αντέχει να μην βρίσκει ψυχολογική υποστήριξη σε μια τόσο δύσκολη στιγμή της… Σήμερα ήταν μια άλλη γυναίκα, αύριο μπορεί, ο μη γένοιτο να είμαστε εμείς.. Δε θα θέλαμε να μη μας πιστεύουν και να μας αμφισβητούν. 

 

Ο βιασμός είναι έγκλημα και πρέπει να τιμωρείται. Η σιωπή δεν είναι λύση, είναι συνενοχή σε αυτό το έγκλημα και δεν πρέπει να το «βάζουμε κάτω από το χαλί». Φτάνει πια με την κακεντρέχεια. Είναι ώρα για γυναικεία αλληλεγγύη, όχι για γυναικείο αλληλοσπαραγμό. Καμία μόνη της πια, καμία λιγότερη. Τα θύματα έχουν φωνή ισχυρή και αποδυναμώνουν τους θύτες τους, τους βιαστές και τους γυναικοκτόνους. #ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΜΟΝΗ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΕΝΩΜΕΝΕΣ. Και οι υπεύθυνοι, εύχομαι να τιμωρούνται όπως τους πρέπει. 

 

Η ελληνική δικαιοσύνη ξέρει και την εμπιστεύομαι. Και να θυμάστε: έχουμε δικαίωμα να φοράτε ό,τι θέλουμε, να βγαίνουμε ό,τι ώρα θέλουμε, και, πάνω απ’ όλα έχουμε δικαίωμα να προχωρήσουμε ή όχι σε σεξουαλική συνεύρεση με κάποιον. Αν δεν πούμε ναι, αν δεν συναινέσουμε αυτό είναι βιασμός και δεν υπάρχει καμία ανοχή.

Βιογραφικό: Ονομάζομαι Άννα Πούδη. Είμαι Φιλόλογος κι έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία. Έχω παρακολουθήσει επίσης σεμινάρια επάνω στο αντικείμενο των μαθησιακών δυσκολιών και της Ψυχολογίας. Κατάγομαι από την πιο ρομαντική πόλη, τη Θεσσαλονίκη, αλλά τα τελευταία χρόνια διαμένω στην Αριδαία.