ΣΥΝΔΕΣΗ
Κρυώνω.Κι εσύ περπατάς ξενιτεμένη
στη συνοριακή βάση της λήθης.
Δεν γνώρισες ποτέ σου
το ψύχος της απόλυτης μοναξιάς.
Στο διάβα των χρόνων σου
μια σταλαγματιά υποψίας
για το ανεξερεύνητο της ζωής
πότισε τις ίνες της καρδιάς σου
και ώθησε το σώμα σου ν'αρχίσει να ξεμακραίνει.
Μα εγώ όμως κρυώνω.
Ως πότε θ'αναμένω στάζοντας υπομονή
στο διάφανο πλέγμα της ψυχής μου?
Και οι εκδιωγμένοι,παλευόντας,
κάποια στιγμή,
βρίσκουν τον τρόπο να επανέλθουν.
Ακόμη κι αν έχασαν τον δρόμο του γυρισμού
ρίχνουν το αίμα τους σημάδι
να βάψει τις όχθες κάποιου ποταμού,
ορίζοντας έτσι το μονοπάτι της επιστροφής.
Όμως εσύ δεν έχασες διόλου τα ίχνη.
Ξέχασες μόνο μια υπόσχεση.
Εκούσια την ξέχασες.
Κι αυτό είναι που ματαιώνει απρόθυμα
από τα δικά μου πόδια
το μετέωρο βήμα προς τα εμπρός.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω κορίτσι μου δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα θέλεις να πεις. Γράψε λίγο πιο απλά και κατανοητά. Πιθανών εδώ να γράφεις κάτι για σύνδεση οικογενείας προσφύγων; Επίσης να γνωρίζεις ότι απευθύνεσαι στον απλό κόσμο και όχι σε πανεπιστημιακές κοινότητες που θα κάτσουν να αναλύσουν την κάθε λέξη σου
ΑπάντησηΔιαγραφή