Λίγο πριν τον Αύγουστο προσπαθούσε η ξαδέλφη μου η Α.Μ. να με πείσει να πάω διακοπές εκεί που ήταν κι αυτή.
- Έλα ρε είναι πολύ ωραία
- Ρε καλή μου δεν έχω λεφτά.
- Δεν χρειάζονται λεφτά εδώ.
Αυτό μου ακούστηκε λίγο παγίδα. Ξέρετε από αυτά που σε ψήνουν φίλοι να πάτε κάπου λέγοντας ότι δεν θα φας λεφτά και τελικά τρως περισσότερα από όσα νόμιζες.Ε αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ίσχυε!!!
Φτάσαμε βράδυ σε ένα μέρος λίγο πριν το Α.Όρος ξεχασμένο από τον Θεό (νόμιζα). Αγριεύτηκα εν πρώτοις για να πω την αλήθεια. Στην πορεία κατάλαβα ότι μόνο ξεχασμένο δεν ήταν.
Με πήρε στα μέσα των διακοπών ο φίλος μου ο Λ. -Που είσαι σου άφησα μήνυμα στο fb να πάμε για καφέ. -Fb? Τι είναι αυτό? Εδώ που είμαι τα έχω ξεχάσει όλα αυτά. Είμαι εγώ κι ο Θεός. Ο Θεός πραγματικά ήταν εκεί. Είχε σίγουρα βάλει το χέρι του. Το έβλεπες στην μητέρα φύση που άφησε στο πόδι του όταν εκείνος θα ήταν απασχολημένος.
Όταν ήμουν πιο μικρή ήθελα για διακοπές μεγαλεία, πολυκοσμία και ανέσεις. Τώρα, μεγαλώνοντας (όχι πολύ...αμέσως!!!!) κατάλαβα πώς η μαγεία βρίσκεται στα απλά. Βρίσκεται στην καλή παρέα, στους δικούς σου ανθρώπους ή μη που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, σε κάνουν να νιώθεις ευπρόσδεκτη. Που θα δεχτούν την παραξενιά και την κακή σου διάθεση μόνο και μόνο για να σε έχουν μαζί τους, που θα σε χαιδέψουν τρυφερά στην πλάτη και θα ρωτήσουν γεμάτοι ενδιαφέρον «έφαγες μωρό μου?» Αυτό φτάνει και περισεύει. Και μετά φυσικά έρχεται το πράσινο σκηνικό να συμπληρώσει την απλότητα. Ένα κτήμα στην μέση του πουθενά με ένα τροχόσπιτο, ένα διαθέσιμο αυτοκίνητο (κι ας μην είναι δικό σου) για να φτάσεις στην θάλασσα σε 5 λεπτά αντί σε 10, ένα κομμάτι καρπούζι κομένο πάνω σε ένα κούτσουρο που το τρως με τα χέρια. Τα ρούχα που πήρες μαζί για να συνοδεύσουν την ματαιοδοξία σου που όμως μείναν εκεί γιατί την βγάζεις όλη μέρα με το μαγιό και μια παντελόνα κι αυτά....δανεικά. Η στροματσάδα που την απολαμβάνεις τόσο και ξέρεις ότι θα σου λείψει ακόμα κι όταν γυρίσεις στο κρεβάτι σου.
Ηρεμία, χαλάρωση που δεν σε κάνει να ξεχνιέσαι...αντιθέτως σου βγάζει στην επιφάνεια πράγματα που αρνείσαι να τα παραδεχτείς και στον ίδιο σου τον εαυτό. Είσαι εσύ και η φύση, εσύ και ο Θεός και κάπου εκεί καλά κρυμένο συναντάς και τον εαυτό σου. Τον χαμογελαστό, αυθεντικό εαυτό σου, ναι ναι αυτόν που είναι εξαρχής προγραμματισμένος να ζει τόσο κοντά στην φύση και εκεί είναι που βγαίνει πρόθυμα για να γνωριστείτε επιτέλους γιατί απλούστατα είναι στο φυσικό του περιβάλλον. Όχι όχι δεν είναι τρομακτικό φίλοι μου. Η γνώση είναι επίπονη αλλά μην ξεχνάτε ότι είναι δύναμη.
Εγώ κι ο Θεός - γράφει η Νόνα Μπελίδου για το ialmopia.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr