Η ενναλαγή στην εξουσία μεταξύ κομμάτων του κεφαλαίου δεν προμηνύει τίποτα θετικό για τον λαό - γράφει ο Παναγιώτης Σαββιδης

Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από την Ν.Δ έγινε στο πλαίσιο της σταθεροποίησης του διπολικού συστήματος εξουσίας, για να συνεχίζεται χωρίς μεταβολές η πολιτική που έχει για στρατηγική της, την αυξανομένη κερδοφορία των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Εξάλλου η Ν.Δ σε όλη την προεκλογική περίοδο σημείωνε ότι αυτή είναι η πραγματική κάτοχος της πολιτικής που υλοποίει ο ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό του κεφαλαίου και μπορεί να την εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά και υπεύθυνα.

Άρα το πραγματικό δίλημμα εξακολουθεί να υπάρχει. Ο λαός θα αποδεχτεί τον ίδιο δρόμο που τον έφερε ως εδώ να ζει σε συνθήκες απόλυτης η μερικής φτώχειας, ανασφάλειας, αβεβαιότητας, συνεχούς υποβάθμισης του βιοτικού του επιπέδου από τα «μνημόνια» διαρκείας, της Ε.Ε. του ΝΑΤΟ? ή θα αντισταθεί, θα οργανώσει την αντεπίθεση, θα ακυρώσει στη πράξη αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, θα διεκδικήσει αιτήματα με βάση τις ανάγκες του, θα συγκρουστεί με την εξουσία των μονοπωλίων, για να γίνει ο ίδιος πραγματικά κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, για να ικανοποιούνται οι κοινωνικές ανάγκες?

Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια που καταγράφηκε στις εκλογές από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύοντας την Ν.Δ. δεν συνιστά αλλαγή πολιτικής και κυρίως πολιτική υπέρ του λαού. Το ιδεολόγημα του «μικρότερου» κακού που πάντα φέρνει το μεγαλύτερο δεν πρέπει να αποτελεί πολιτικό κριτήριο, κριτήριο ψήφου.

Ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης συνεχίζει να είναι αρνητικός για τους εργαζόμενους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αφού το διπολικό σύστημα διακυβέρνησης που διαμορφώνεται ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ, με την συγκολλητική δύναμη του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ, είναι κόμματα προσηλωμένα να υπηρετήσουν τον ευρωμονόδρομο, τα ματωμένα πλεονάσματα, την όποια καπιταλιστική οικονομική ανάκαμψη, που προϋποθέτει καταβαραθρωμένα – ισοπεδωμένα εργασιακά, μισθολογικά, κοινωνικά, λαϊκά δικαιώματα.

Κανένας ελιγμός, καμιά αυταπάτη, για την αντιλαϊκή στρατηγική της Ε.Ε. Μόνο χειρότερη θα γίνεται, για να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, έναντι άλλων ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών – καπιταλιστικών κέντρων όπως των ΗΠΑ, της Ρωσίας, Κίνας, κ. α.

Ο λαός πρέπει να ξεμπερδεύει από την μέγγενη της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού, της υποταγής.

Να απεγκλωβιστεί από εκείνες τις δυνάμεις που ενώ τον επικαλούνται και του προτάσσουν φρούδες ελπίδες, αυτοί πίνουν νερό στο όνομα του κεφαλαίου και των κερδών του, εμπαίζοντας τον, κλιμακώνοντας την χειραγώγηση, ταυτίζοντας τα λαϊκά συμφέροντα με τα συμφέρονται της ολιγαρχίας του πλούτου.

Ο σκοπός τους είναι να σκορπούν απογοήτευση μέσα στον λαό, να τον καθιστούν αδύναμο να πρωταγωνιστεί πολιτικοκοινωνικά, εκτός από τον να πηγαίνει εκβιασμένος και με παραπλανητικά διλλήματα κάθε 4 χρόνια στην κάλπη, για να υφαρπάζεται η ψήφο του. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούν τις αντιλαϊκές πολιτικές, τις πολιτικές που φτωχαίνουν και εξαθλιώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τις πολιτικές που έχει ανάγκη το σύστημα της εκμετάλλευσης για να αναπαραχθεί.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε το καλύτερο πλυντήριο των κυβερνήσεων της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ αφού πήρε την σκυτάλη από αυτούς, για να υπηρετήσει όλους τους μεσοπρόθεσμους και μακροπροθέσμους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου, με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου που στήριξαν όλοι τους πλην του ΚΚΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού τυμβωρύχισε στην έννοια της αριστεράς αποτέλεσε ο καλύτερος γεωπολιτικός μεντεσές των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή, με τον πρέσβη των ΗΠΑ κύριο Πάιατ σε ρολό επιστάτη, να μπαινοβγαίνει καθημερινά σε υπουργεία και να συντονίζει όλα αυτά τα σχέδια των ΗΠΑ που προβλέπουν νέες βάσεις όπως σε Βόλο και Αλεξανδρούπολη, αναβάθμιση των παλιών, εκσυγχρονισμός εγκαταστάσεων, με βάση τις νατοϊκές επιταγές.

Η αρνητική πείρα για τον λαό που προκύπτει από την ίδια την ζωή, είτε με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ παλιότερα, είτε τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπόρεσε να εκφράσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις θετικές διεργασίες που συντελούνται, στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης, της χειραφέτησης τμημάτων του λαού από την αστική πολιτική, αστική ιδεολογία, στην παραπέρα ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Παρόλα αυτά η όποια εναλλαγή κομμάτων στον θώκο της αστικής εξουσίας και διαχείρισης, δεν γίνεται με χαρακτηριστικά λαϊκού ενθουσιασμού, μαχητικής συσπείρωσης.

Ο λαός δεν έχει συμφέρον να έχει μια σταθερή αστική κυβέρνηση που θα συνεχίζει από εκεί που την αφήνει ο άλλος, για να εντείνει αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και αντεργατικές πολιτικές, που ρίχνουν στο βόρβορο το βιοτικό επίπεδο του λαού, για να ανακάμψουν και να διαιωνίζονται τα κέρδη των λίγων.

Αυτό το έργο το είδαμε και το ζήσαμε στα 10 χρόνια των «μνημονίων».

Δεν πρέπει να ξαναπαιχτεί και με τα «μεταμνημονιακά» «μνημόνια» σε μέτρα που έχουν προνομοθετήση και την δαμόκλειο σπάθη των «ματωμένων» πλεονασμάτων να κάθεται πάνω στα κεφάλαια του λαού.

Σε αυτή την κατεύθυνση ο λαός δεν πρέπει να φοβηθεί και να απεγκλωβιστεί από εκείνες στις δυνάμεις που απεργάζονται σχέδια που είναι αντικρουόμενα με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του.

Να ξεκόψει από τις λογικές ανάθεσης και κυρίως από τις δυνάμεις που ανασυνθέτουν το αστικό πολιτικό σκηνικό μέσο του διπολισμού και των διαφόρων φασιστικών πατριδοκάπηλων συνονθυλευμάτων.

Ο λαός να βρεθεί στους αγώνες, στους δρόμους της αξιοπρέπειας και της προοπτικής, συμπυκνώνοντας τις γραμμές του εργατικού - ταξικού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας, ενός κινήματος ικανού να πρωταγωνιστήσει μέχρι την μεγάλη κοινωνική – πολιτική ανατροπή, για την λαϊκή νίκη.

Για αυτό χρειαζόμαστε ισχυρό ΚΚΕ.

Περισσότερες εργατικές – λαϊκές δυνάμεις να κάνουν το βήμα άφοβα, ξεμπλέκοντας με εκβιασμούς και ψεύτικα διλήμματα, και στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές στις 7 Ιουλίου να υπερψηφίσουν μαζικά και μαχητικά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.

Σαββίδης Παναγιώτης